Gedichten

.

De uitnodiging

Ik hoef niet te weten hoe jij je in je levensonderhoud voorziet.  Wat ik graag wil weten, is waar jij voor  gaat en of jij het aandurft oog in oog te staan met de verlangens van je hart.

En of jij het aandurft voor gek te staan omwille van de liefde, omwille van je dromen, omwille van het avontuur dat leven heet.

Waar het mij om gaat, is of je ooit tot de kern van je eigen verdriet bent doordrongen, en of de verraderlijkheden en beproevingen van het leven je ontvankelijk hebben gemaakt, of ze je hebben doen terugdeinzen en afsluiten uit angst voor nog meer pijn.

Wat ik wil weten is of jij pijn, die van mij of die van jezelf, kan laten voor wat hij is, zonder een vinger te verroeren, zonder hem te verbergen, te laten verdwijnen of vast te houden.

Ik wil weten of je vreugde kan zijn, de mijne of de jouwe, of je durft dansen vanuit je oerkracht, in totale extase, van top tot teen, zonder je in te houden of op je hoede te zijn, zonder je te laten afremmen door de herinnering aan beperkingen vanuit je menselijk bestaan.

Ik hoef niet te weten wat je verhaal is. Wat ik zou willen weten is of je anderen durft af te wijzen om trouw te kunnen zijn aan jezelf, of je het aan kan voor verrader te worden uitgemaakt, om verschoond te blijven van verraad tegenover je eigen ziel. Geef mij een bewijs van je trouw, opdat ik zal weten dat je vertrouwen waardig bent.

Ben je in staat schoonheid te zien, ook al is niet iedere dag even mooi? En is het leven zelf voor jou de bron van waaruit jij je levenskracht kan putten? Kun jij leven met fouten, zwakheden en kwetsbaarheid, die van jou en die van mij, en toch aan de rand van een meer staan en luidkeels roepen tegen het zilver van de maan ‘ja!”?

Ik hoef niet te weten waar je woont en hoeveel geld je hebt. Wat ik graag wil weten is of jij het op kan brengen om na een nacht vol wanhoop, tot in het diepst van je ziel gekwetst, op te staan en datgene te doen wat gedaan moet worden voor de kinderen.

Ik hoef niet te weten wie je bent en hoe je hier gekomen bent. Wat ik wil weten is of jij zonder terughoudendheid bereid bent met mij door het vuur te gaan.

Het gaat er voor niet om waar, wat en met wie je hebt gestudeerd. Voor mij is het van groot belang van jou te horen welke innerlijke kracht jouw steun en toeverlaat is, als al het andere is weggevallen. Of jij alleen kunt zijn met jezelf, en of jij het werkelijk goed hebt bij jezelf, wanneer het stil wordt, in eenzaamheid.

Oriah Mountain Dreaming

~~~

Cirkel van gedachten

Als ik blijf kijken
zoals ik altijd heb gekeken
blijf ik denken
zoals ik altijd dacht

Als ik blijf denken
zoals ik altijd heb gedacht
blijf ik geloven
zoals ik altijd heb geloofd.

Als ik blijf geloven
zoals ik altijd heb geloofd
blijf ik doen
zoals ik altijd heb gedaan

Als ik blijf doen
zoals ik altijd heb gedaan
blijft mij overkomen
wat mij altijd overkwam

Maar als ik mijn ogen sluit
en voel mijn ware zelf van binnen
Dan kom ik deze cirkel uit
en kan ik steeds opnieuw beginnen.

~~~

De roos

Hoe opende de roos
Ooit haar hart om aan deze wereld
Al haar schoonheid te geven?
Ze voelde de bemoediging van het licht
In haar wezen.

~~~

Begin dichtbij

Begin dichtbij.
Neem geen tweede stap of derde.
Begin met de eerste,
Dat wat het meest dichtbij is,
De stap die je niet wilt nemen.
Begin met de grond die je kent,
De bleke grond onder je voeten,
Jouw eigen manier om het gesprek op te starten.
Begin met je eigen vraag.
Laat vragen van anderen liggen,
Laat ze niet iets simpels smoren.
Om een andere stem te vinden, volg je eigen stem,
Wacht totdat die stem het ene oor wordt
Dat naar het andere luistert.
Begin NU.
Neem een kleine stap die van jou is.
Volg niet iemand anders zijn heldendaden,
Wees bescheiden en gefocust.
Begin dichtbij.
Neem niet de ander voor jezelf aan.

-David Whyte-

~~~

Loslaten

loslaten is niet ophouden met liefhebben,
het is herkennen dat ik het niet voor een ander kan doen.
Loslaten is niet mezelf afsluiten,
het is realiseren dat ik een ander niet kan beheersen.

Loslaten is niet iets mogelijk maken,
maar toestaan dat de dingen gaan zoals ze gaan.
Loslaten is niet vechten tegen machteloosheid,
maar accepteren dat de uitkomst zich niet dwingen laat.

Loslaten is niet een ander willen veranderen of verwijten maken,
maar het beste er van maken voor mijzelf.
Loslaten is niet zorgen voor, maar geven om een ander.
Loslaten is niet uit handen nemen, maar ondersteunen.

Loslaten is niet oordelen,
het is toestaan dat de ander ook maar gewoon een mens is.
Loslaten is niet proberen de uitkomst te regelen,
het is accepteren dat de ander zijn eigen weg gaat.

Loslaten is niet beschermen,
het is toestaan dat de ander zijn eigen realiteit onder ogen ziet.
Loslaten is inzien dat de ander zich niet laat controleren,
en dat ik alleen kan streven naar degene die ik droom te zijn.

Loslaten is minder bang zijn en meer liefhebben.

~~~

De bloementuin

Op een dag besloot Nasrudin om een bloementuin aan te leggen. Hij spitte de aarde om, gooide er extra mest op en kocht zaadjes van de mooiste bloemen. Toen de bloemen uitkwamen, groeiden er ook gele paardenbloemen. “Die horen niet thuis in mijn tuin’, riep hij boos.

Nasrudin raadpleegde de beste tuinboeken en vroeg raad aan tuinlieden uit alle windstreken. “Help mij’, smeekte hij. ‘Hoe kan ik die lelijke paardenbloemen uitroeien?

Elke werkwijze die hem verteld werd, probeerde hij nauwgezet uit. Tevergeefs. Niets hielp.

Wat een pech!

Toch koesterde Nasrudin nog een sprankje hoop. Misschien kon de wijze en oude hoftuinman van de sjeik hem wel helpen. Nasrudin pakte zijn koffers en reisde met spoed naar de hoofdstad. Daar sprak hij urenlang met de hoftuinman van de sjeik. De oude tuinman besprak alle mogelijkheden om de paardenbloemen te vernietigen. Maar Nasrudin had ze thuis allemaal al uitgeprobeerd. Zonder resultaat.

Ze zaten een poosje samen in stilte. Ten slotte keek de tuinman Nasrudin aan en zei, ‘Wel, er blijft maar één mogelijkheid over. Ik stel voor dat je de paardenbloemen leert liefhebben.

~~~

De Vlinder

Een man vindt een cocon van een vlinder en neemt deze mee naar zijn huis. Op een dag verschijnt er een kleine opening in de cocon. De man kijkt een paar uur toe hoe de vlinder worstelt om zich door de kleine opening naar buiten te werken.

Het lijkt erop dat het proces niet langer meer vooruit gaat. Het ziet er naar uit dat de vlinder zover gekomen is als hij kan en niet meer verder komt. Dus besluit de man de vlinder te helpen. Hij neemt een schaar en knipt de rest van de cocon open. De vlinder kan zich nu vrij eenvoudig losmaken.

Maar de vlinder heeft een gezwollen lichaam en verfrommelde vleugels. De man verwacht dat de vlinder elk moment zijn vleugels zal uitslaan en het lichaam daarmee ondersteunt. Maar dat gebeurt niet. De vlinder besteedt de rest van zijn leven aan rondkruipen met een gezwollen lichaam en verfrommelde vleugels. De vlinder is nooit in staat te vliegen.

Wat de man in al zijn goedheid niet begreep was dat de krappe cocon en de worsteling die nodig was om door de opening te kruipen, de manier was om de lichaamsvloeistof van de vlinder in de vleugels te pompen zodat de vlinder klaar zou zijn te vliegen als het de vrijheid had bereikt uit de cocon.
Soms zijn worstelingen exact wat we nodig hebben in het leven.

Als we onszelf toe zouden staan zonder obstakels door het leven te gaan, zouden we invalide zijn. We zouden nooit zo sterk worden als wat we kunnen zijn.
We zouden nooit kunnen vliegen.

Ben jij er van bewust welke worsteling de vlinder heeft meegemaakt en doorstaan om zo mooi en sterk te worden?

~~~

Een plek

Een plek
Waar je tot rust komt
Geïnspireerd raakt
En ontvangt
Waar je na een lange reis
Naar uit ziet
En verlangt
Als het stormt of als het
Regent
In weer en wind
Bij zonneschijn
De plek
Vertrouwd en veilig
Waar je helemaal jezelf bent
En mag zijn

~~~

Pas dan……..

Wat gebeurt er toch allemaal diep in mij
Het ene moment voel ik me diep verbonden en voel ik me blij
Dan overvalt me ineens, schijnbaar vanuit het niets, een intens verdriet
Me eraan onttrekken, het lukt me niet

Er is een diepe emotie in me losgemaakt
Iets heeft me onmetelijk diep geraakt
Ik probeer er tegen te vechten, probeer het los te laten
Probeer met anderen over mijn gevoelens te praten

Maar niets lijkt mijn gevoelens te kunnen verminderen
Ze blijven me achtervolgen, ze blijven me hinderen
Tot ik mij in de onmacht overgeef aan de pijn
Okay…je bent er nu toch….nu mag je er eventjes helemaal zijn

Ik voel je, ik doorleef je…en opeens…voel ik een diepe rust
Plots wordt ik me van een eeuwenoud patroon totaal bewust
Op dat moment waarin ik het aanvaard kan ik het voor altijd laten gaan
Ik mag in volle overgave voor mijn werkelijke ik gaan staan

Nu pas kan ik werkelijk creëren en aandacht geven
Aan dat wat ik werkelijk wil met mijn leven

Ellen Schouten (eerder Ellen Sombroek)

~~~

Het verhaal van de koning

Er was eens een koning die de wijzen aan het hof vertelde:
“Ik ben een kostbare ring aan het maken, ik heb een van de mooiste diamanten ter wereld gekocht, in de ring wil ik een bericht verbergen dat kan dienen in momenten van wanhoop. Het moet een korte zin zijn, die onder de diamant van de ring kan komen.”
Zij die luisterden waren wijzen en geleerden, ze konden verdragen schrijven, maar een boodschap met niet meer dan twee of drie woorden die op moeilijke momenten zou kunnen helpen…
Ze dachten er diep over na, maar konden geen zin bedenken.

De koning was opgevoed door een oude dienaar. De moeder van de koning was vroeg gestorven en deze dienaar had voor hem gezorgd en werd daarom behandeld alsof hij familie was. De koning voelde een enorm respect voor de oude man, dus hij raadpleegde hem ook. En de oude man zei:
“Ik ben niet wijs, noch geleerd, noch academisch, maar ik ken een boodschap. Tijdens mijn leven in het paleis ontmoette ik allerlei soorten mensen en bij een gelegenheid ontmoette ik een mysticus. Hij werd door je vader uitgenodigd en ik stond tot zijn dienst.
Om me te bedanken gaf hij me deze boodschap. De oude man schreef iets op een stuk papier, vouwde het op en gaf het aan de koning. “Maar lees het niet.” zei hij: “Houd het verborgen in de ring en open het alleen als er geen andere uitweg is.”

Het duurde niet lang voor het zover was. Zijn koninkrijk werd binnengevallen en de koning verloor de strijd. Hij ging er vandoor op zijn paard en zijn vijanden volgden hem. Hij was alleen en er waren veel vijanden. Hij kwam op een plaats waar de weg doodliep. Voor hem was een afgrond met een diepe vallei. Als hij erin was gevallen had dat zijn einde betekend. Hij kon niet teruggaan omdat de vijanden het pad hadden geblokkeerd. Hij kon het geluid van hun paarden al horen. Er was geen uitweg.

Toen dacht hij aan de ring. Hij haalde de ring met het stuk papier tevoorschijn en las de korte maar kostbare boodschap, die simpelweg was: “Ook dit zal voorbij gaan.”
Terwijl hij de boodschap las, voelde hij dat er een grote stilte op hem neerdaalde. De vijanden die hem achtervolgden, waren waarschijnlijk verdwaald in het bos of waren de verkeerde kant opgegaan. De paarden hoorde hij in elk geval niet meer.

De koning was de knecht en de onbekende mysticus zeer dankbaar. Die woorden waren wonderbaarlijk. Hij vouwde het stuk papier op en legde het terug onder de diamanten ring. Hij verzamelde zijn leger en herwon het koninkrijk.
De dag dat hij terugkeerde naar het zegevierende paleis, had hij een geweldig feest met liederen en dansen en hij voelde zich heel goed.

De oude bediende stond naast zijn rijtuig en zei tegen hem:
“Ook dit moment is geschikt, kijk nogmaals naar het bericht.”
“Waarom? Nu ik heb gezegevierd en de mensen mijn terugkeer vieren? Ik ben niet wanhopig, ik ben niet in een situatie zonder uitweg.” zei de koning.
En de oude bediende zei: “Luister naar mij, deze boodschap is niet alleen nuttig als je verslagen bent, maar ook als je de overwinning hebt behaald, niet alleen als je de laatste bent, maar ook als je de eerste bent”.
De koning opende nogmaals de ring en las de boodschap:
“Ook dit zal voorbij gaan”.
Opnieuw voelde hij hetzelfde. Een stilte die hem omringde, ondanks het feit dat hij in de menigte was die feest vierde en danste. Zijn trots en ego waren verdwenen. De koning begreep de boodschap. Hij was verlicht.
Toen zei de oude man:
“Herinner je je nog alles wat je is overkomen? Geen enkel ding of emotie is permanent, want zoals er dag en nacht zijn, zijn er momenten van geluk en momenten van verdriet. Accepteer ze als een natuurlijk onderdeel van alle gebeurtenissen, want ze zijn deel van het leven.”

~~~

Als niets meer moet

Als niets meer moet, is dat ont-moeten
Als niets meer moet, mag ik er zijn
Als niets meer moet, is alles mogelijk
Dan doet ontmoeten niet meer pijn

Het moeten zet me achter tralies
Met monsters om me heen op wacht
Afwijzing, Woede en Vernedering
Maar IK ben het die mezelf veracht

Ik maak van willen meestal moeten
Omdat ik steeds naar iets verlang
Goedkeuring, liefde of aanvaarding
En daarom ben ik altijd bang

Als niets meer moet, ontmoet ik Vrijheid
Zij wordt mijn liefste kameraad
Zij accepteert, steunt en vertrouwt me
Ik weet dat zij me nooit verraadt

Dan kan ik jou ook vrijheid geven
Ik houd je niet meer in mijn macht
Jij hebt recht op je eigen leven
Op jouw manier vanuit je kracht

Als niets meer moet, kan ik ontmoeten
Gewoon omdat het dan zo gaat
Niet meer de eis ontmoet te worden
Geen angst meer dat je me verlaat

Want zonder moeten is er Vrijheid
Vol liefde en humor spoort ze me aan
Om elk aspect van mezelf te beminnen
En zo het leven aan te gaan

Ik wil mezelf nu graag ontmoeten
Verlost van uiterlijke schijn
Ik sta mij toe niets meer te moeten
En eindelijk mezelf te zijn

Brigit Rozestraten (juli 2003)